ارزیابی کیفیت درونی برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه های علوم پزشکی ایران از دیدگاه استادان و دانشجویان

مقدمه: امروزه با توجه به تغییرات و نوآوری های شگرفی که در عرصه های گوناگون به وجودآمده پزشکی نوین را نیز با طیف وسیعی از مسائل و تصمیم گیری های اخلاقی روبرو ساخته است که این امر ضرورت آگاهی پزشکان از مبانی نظری و عملی اخلاق پزشکی امری اجتناب ناپذیر می باشد که به تبع آن، توجه به برنامه درسی اخلاق پزشکی اهمیتی دو چندان پیدا کرده است. هدف ها: هدف از این پژوهش اجرای ارزیابی کیفیت درونی برنامه های درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی از دیدگاه استادان و دانشجویان با توجه به عناصر ده گانه اکر به منظور تلاش برای بهبود و ارتقای کیفیت آن بود. روش : روش تحقیق مورد استفاده از لحاظ هدف تحقیق کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها توصیفی ـ پیمایشی است. جامعه آماری مورد مطالعه شامل دانشجویان دوره دکترای اخلاق پزشکی دانشگاه های علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و شیراز (45 نفر) و اعضای هیأت علمی و استادان سه دانشگاه مذکور (25 نفر) بوده است. ابزار اصلی جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که سؤالات آن بر مبنای مؤلفه های برنامه درسی اکر تدوین و تنظیم شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون t تک نمونه ای و آزمون فریدمن و تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شده است. همچنین جهت اجرای آزمون های مطرح شده از نرم افزار spss استفاده شد. یافته ها: کیفیت درونی برنامه درسی رشته اخلاق پزشکی در سطح نامطلوب ارزیابی شد، به طوری که از دیدگاه اساتید عناصر منطق یا چرایی و عنصر مکان مناسب بودند و عناصر هدف، محتوا، فعالیت های یادگیری، روش های تدریس، مواد و منابع، گروه بندی، زمان و ارزشیابی نامناسب و از دیدگاه دانشجویان نیز عناصر منطق یا چرایی، هدف، فعالیت های یادگیری، گروه بندی، مکان، زمان و ارزشیابی در حد متوسط و عناصر محتوا، روش های تدریس و مواد و منابع هم نامناسب بودند. همچنین واحدهای درسی رشته اخلاق نیز متناسب ارزیابی شد، به طوری که واحد درسی فقه پزشکی دارای کیفیت بهتر و در اولویت اول و نیز واحد درسی اخلاق در مدیریت نظام سلامت دارای کیفیت پایین تر و در انتهای اولویت واقع شد. نتیجه گیری: بازنگری و طراحی مجدد برنامه درسی دوره دکترای اخلاق پزشکی به منظور ارتقای کیفیت درونی برنامه درسی آن.